Üstadın anılarından bir tanesi,kendi kaleminden.

                 Telefon geldi. Gazi Mahallesi’nde öğretmenlik yapan bazen adı batasıca diye takıldığım (Adı Osman. Bizim Alevi milleti, hangi akla hizmetse bilinmez, Ömer, Osman, Bekir, Ramazan adını sevmezler ve çocuklarına bu isimleri vermezler. Halbuki Aşık Mahzuni’nin deyimiyle “Ne Ali’ler gördüm Osman çıktılar.”)

Telefon Osman Hoca’dandı. Beni okulda sahnelediği bir oyunu izlemem için Dormen Tiyatrosu’na davet ediyordu. Ben ki, yıllardır ilk mesleğim olduğu halde, mesleki kıskançlıktan dolayı tiyatroya gitmiyorum. Ola ki sevdiğim bir rolü benden daha iyi oynayan, yorumlayan bir aktörle karşılaşırım diye. Ama bu davet üzerine inanın çok heyecanlandım. Düşünsenize, küçücük okul çocuklarının pır pır yürekleriyle hayat verdikleri bir oyunu izleyeceğim.

Bu davet üzerine feleğim şaştı. Oyun saatine kadar nasıl sabredeceğim? Düşünün bir kez, içi oyunculuk hayaliyle dolu onlarca aktör.(Aktör kelimesi cinsiyet içermez. Kadın ya da erkek fark etmez, her iki cins oyuncunun da bilimsel adı literatürde aktördür.)